সোণোৱালী শৈশৱ!

জহকালিৰ কথা। স্কুলৰ পৰা অহাৰ পাছত ভাত খুৱাই মায়ে লগতে শুৱাই ল'য়। টোপনি নাহে মোৰ। মাৰ টোপনি অহালৈ বাট চাই থাকোঁ।টোপনি অহা বুলি নিশ্চিত হ'লেই হাতত সাৰে ভৰিত সাৰে উঠি আহোঁ।

একেশ্ৰেণীত পঢ়া বন্ধু সঞ্জীৱে " আমাৰ বাৰীত ঢেৰ নেমু আৰু লেচেৰামাহ লাগিছে, আহিবি আবেলি খাম" বুলি স্কুলতে দি থোৱা নিমণ্ত্ৰণ ৰক্ষা কৰিবলৈ ওলাওঁ। সাৰথি দেউতাৰ ২৪" ওখ চাইকেলখন। ফ্ৰেমৰ মাজেৰে সোঁভৰি সোমোৱাই (তলত) হাফ পেডেল মাৰি চলাব জানোঁ । মনে মনে ওলাই যাওঁ। সঞ্জীৱৰ ঘৰলৈ যাওঁতে মোৰ বৰদেউতাৰ ঘৰ পাৰ হৈ যাব লাগে । তাত একেলগে পঢ়া বৰদেউতাৰ ছোৱালী মামু বৰদেউতাৰ চাইকেল লৈ ৰৈ থাকে। আমাৰ গাঁওখন এৰিয়েই সঞ্জীৱৰ গাঁও। সিও আমি গৈ পোৱালৈ ৰৈ থাকে।তাৰ মাকো ভাত খাই শুৱে দুপৰীয়া। তেনে সময়তে আমি অামাৰ কাম কৰোঁ ।আন্ধাৰ হ'লে এটা কোঠাৰ পৰা আনটোলৈ অকলে যাবলৈ ভয় কৰা আমাৰ ভৰদুপৰীয়া ৰ'দত সাপলৈও ভয় নালাগে ।সৰসৰকৈ শব্দ কৰি যোৱা সাপ, ভেঁকুলীৰ প্ৰাণকাতৰ কান্দোনেও ৰখাব নোৱাৰে আমাক। হেঁদালিখনত ওলমি থকা কোমল, ঈষৎ সেউজীয়া লেচেৰা মাহবোৰ। চিঙি চিঙি খাওঁ। লেচেৰা ভাজি নোখোৱাৰ কাৰণে খোৱা মাৰ গালিবোৰ পাহৰি যাওঁ ।নেমুবোৰ কলিতে চিঙি খাওঁ। ৰস নাথাকিলে দলিয়াওঁ, আকৌ এটা চিঙোঁ।তেনেকৈ আমাৰ অভিযান চলাওঁতে এদিন সঞ্জীৱৰ মাকে চিকনি লৈ আমাক দৌৰাইছিল, কাৰো গাত কোব নপৰিল, কিন্তু সঞ্জীৱলৈ যিকেইটা ধমকি ওফৰি আহিল সি গধূলি কেনেকৈ ঘৰ সোমাইছিল সিহে জানে!

দুই তিনিদিন নোযোৱাকৈ থকাৰ পাছত আকৌ যাওঁ...।ঘৰলৈ ঘুৰি আহি দেখোঁ মা দেউতাই আগফালৰ বাৰান্দাত বহি থাকে, কেতিয়াবা চাহ খাই থাকে।তেনেকৈ হাফ পেডেল মাৰোঁতে মাৰোঁতে মই গম নোপোৱাকৈয়ে কেতিয়া ফুল পেডেল মাৰিবলৈ ধৰিলোঁ নিজেই গম নাপালোঁ..।

এদিন ঘৰলৈ ঘুৰি আহি পদূলি পাইছোঁ, মায়ে সদায় মতাৰ দৰে বচন ফাঁকি মাতিলে... '"সৌজনী দেখিছে? ক'ত ৰ'দখনত টলৌ টলৌকৈ ঘুৰি ফুৰিছে। দিয়কচোন দুচাটমান !"

দেউতাৰ মাৰ কথালৈ কাণসাৰ নাই। ভয়ে ভয়ে সোমোৱা মোলৈ চাই আছে, মুখত মিচিকিয়া হাঁহি!

"তই ফুল পেডেল মাৰিব পৰা হ'লি?....হ'ব দে, হাইস্কুল পালে লেডিজ চাইকেল এখন কিনি দিম বৃত্তি পাৱ যদি ।"
তেতিয়া মই চতুৰ্থ শ্ৰেণীত।

চতুৰ্থ শ্ৰেণীৰ বৃত্তি পালোঁ।
দেউতাক সুধিলোঁ "বাবা চাইকেল?"
সদায় চমু উত্তৰ "দিম ৰ'হ...চিক্স পাই ল।"
ক্লাছ চিক্সত "বাবা চাইকেল?", উত্তৰ "দিম ৰ'হ...চেভেন পাই ল" ।
ক্লাছ চেভেনতো একেই উত্তৰ।
অষ্টম মানলৈ নোসোধা হ'লোঁ।

অষ্টমমানৰ ছয়মাহিলি পৰীক্ষা দি থাকোঁতে এদিন গম পালোঁ মই আৰু পৰিনীতাই বৃত্তি পাইছোঁ ।তাৰ দুবছৰ আগতে উৎপলা ভাস্কৰবায়ে বহু বছৰৰ মূৰত আমাৰ স্কুলৰ পৰা বৃত্তি পাইছিল। দুজনীয়ে একেলগে বৃত্তি পোৱা কাৰণে আনন্দৰ পৰিবেশ... স্কুলতো, ঘৰতো!

তাৰ এমাহমান পাছতে দেউতাই চেকেণ্ডহেণ্ড চাইকেল এখন কিনি আনি দিলে মোক। প্ৰথমে খং উঠিছিল ইমানদিন আশা দি দি পুৰণা চাইকেল এখনহে দিলে বুলি ! কিন্তু নতুন যেন কৰি অনা পুৰণা চাইকেলখন দেখি কেনেকুৱা যে ফুৰ্তি লাগিছিল !

মোৰ এতিয়াও মনত আছে, চাইকেলখন অনাৰ দিনা মই ভিতৰলৈ সোমোৱাই ড্ৰেছিং টেবুলৰ সন্মুখলৈ লৈ গৈছিলোঁ আৰু বিভিন্ন ভংগীত চাইকেলত উঠি আৰু নামি আইনাত নিজকে চাইছিলোঁ! :)