মিলন

বাহিৰত দপদপীয়া বৰষুণ দি বতৰটো ঠাণ্ডা কৰি তুলিলেও ঘৰখনৰ ভিতৰভাগৰ উষ্ণতা ক্ৰমান্বয়ে বাঢ়িছিলহে!  মাক আৰু জীয়েকৰ তৰ্কা-তৰ্কিয়ে উষ্ণতা বঢ়াইছিল ৷ তেতিয়া পুৱা নমান বাজিছিল ৷

– ‘তই সেইটোক ভাল পালি বুলিয়েই তোক তালৈ দিব নোৱাৰোতো! ক’ৰ ঘোকোট গাঁৱত ঘৰ তাৰ৷’
– ‘সেইবোৰ মোক কৈ লাভ নাই৷ তাক মই কথা দিছো, কেতিয়াবা বিয়া হওঁ যদি তাৰ লগতে হ’ম!’
– ‘যি কৰ কৰি থাক!’  বুলি সুৰমায়াই ৰাউচি জুৰি কান্দিবলৈ ধৰিলে৷

সুৰমায়াৰ কান্দোনটো বৰ শ্ৰুতিকটু৷ আনকি জীয়েক ৰসিকাও মাকৰ কান্দোনত তিষ্ঠিব নোৱাৰি কেতিয়াবা ঘৰৰ পৰা ওলাই যায় আৰু তিনি/চাৰিঘণ্টাৰ পাছত কান্দোন কমিলে ঘৰ সোমায়৷ আজি আকৌ কথা বেলেগ৷ সৰুৰে পৰা বৰ কঠুৱা হৃদয়ৰ বুলি নাম থকা ৰসিকাই  গাড়ীখনৰ ছাবিটো লৈ মাকৰ কান্দোন বন্ধ হোৱাৰ আগতেই ওলাই গল৷ তাই গাড়ী চলাবলৈ শিকা বেছি দিন হোৱা নাই৷ তথাপি তাইৰ ভয়-ভীত কম, অকলে গাড়ীখন লৈ ওলায় যায়৷ লগত নগদ ধন সৰহকৈ লৈ ওলায় যাতে বাটত কিবা অঘটন ঘটিলে পইছাৰে ’মেনেজ’ কৰিব পাৰে৷ কলেজত একেলগে পঢ়া নগেনৰ লগত তাইক মাকে বিয়া নিদিও বুলিছে! বাপেকৰটো মুখৰ মাতেই নাই৷ খঙেই উঠি যায় তাইৰ দেউতাকৰ কথা ভাবিলে,  ইমান ভয়াতুৰ মানুহ থাকেনে! গাড়ীখন লৈ এক কিলোমিটাৰমান গৈ কিবা এটা মনত পৰি তাই আকৌ উভতি আহিল৷

তাই ওলাই যোৱাৰ পাছতে সুৰমায়াই কন্দা বন্ধ কৰি ৰাতিৰে ৰৈ যোৱা ভাত-আঞ্জা গৰম কৰি খাই আছিল৷ কাৰণ তেওঁ জানে ৰসিকা ঘূৰি আহি বিয়াৰ প্ৰসঙ্গ লৈ আকৌ তেওঁৰ লগত তৰ্ক লাগিব আৰু তেওঁ তাইক ’ইমোচনেল ব্লেকমেইল’ কৰিবলৈ দিনত ভাত নোখোৱাকৈ থাকিব লাগিব৷ গতিকে তাৰ আগতে এপেট মাৰি লৈ ল’লে ভাল হয়৷ গাড়ীখন গেটত আহি ৰোৱাৰ শব্দ শুনাৰ লগে লগে সাউৎকৈ কাঁহীখন পাকঘৰৰ কেবিনেটবোৰৰ এটাত সুমুৱাই হাতখন ধুই আকৌ ইনাই-বিনাই কান্দিবলৈ ধৰিলে৷ সুৰমায়াই যেতিয়াই-তেতিয়াই আৰু হঠাৎ কোনো কাৰণ নোহোৱাকৈ ইনাই-বিনাই কৰ্কশ মাতেৰে কান্দিব পাৰে৷ ভাল ভাষাত এইটো তেওঁৰ জন্মগত প্ৰতিভা৷ এই প্ৰতিভাৰ জোৰত তেওঁ সৰুতে মাক-দেউতাকক আৰু বিয়াৰ পাছত গিৰিয়েকক আঙুলিৰ ঠাঁৰত নচুৱাই ঘৰখনত প্ৰভুত্ব বিস্তাৰ কৰিছিল৷ কিন্তু ৰসিকা তেওঁৰহে জীয়েক কিবা!

গাড়ীৰ পৰা নামি দুপদুপাই নিজৰ কোঠাত সোমাই এয়াৰবেগ এটাত নিজৰ কাপোৰ-কানি কেইটামান, মোবাইল চাৰ্জাৰ আদি আৰু প্ৰসাধনৰ বস্তু ভৰাই লৈ মাকক কোনো গুৰুত্ব নিদিয়াকৈ অহাবাটে উভতি গ’ল৷ তাইৰ অস্বাভাবিক মতি-গতি দেখি সুৰমায়াই তভক মাৰি কন্দা বন্ধ কৰি গুছি যোৱা গাড়ীখনলৈ চালে, ভাতকেইটা যে উলিয়াই খাব লাগে তাকো পাহৰিলে!

গাড়ীৰ চিটবেল্টডাল মাৰি, ঘৰৰ কাষৰে পেট্ৰল পাম্প এটাত ফুল টেংকি তেল ভৰাই তাই মোবাইলটোত ৭৮%চাৰ্জ থকাৰ পাছতো চাৰ্জত দি ল’লে৷ তাৰ পাছত জি. পি. এচ.টো অন কৰি নগেনৰ গাওঁখন চালে জুম(zoom) কৰি৷ তাৰ গাওঁখন “ডেষ্টিনেচন“ত চেট কৰি “ভইচ নেভিগেচন“ অন কৰি তাই যাত্ৰা আৰম্ভ কৰিলে৷ মনত দুখো লাগিল৷ মাক-দেউতাকলৈ মনত পৰিব, উপায় নাই৷ পাছত ল’ৰা-ছোৱালী কিবা এটা হ’লে নাতিৰ মুখ চাই চব পাহৰি আকোঁৱালি ল’ব৷ এতিয়া জীৱনৰ সিদ্ধান্ত লোৱাৰ সময়৷

গৈ আছে ৰসিকা৷ মোবাইলৰ পৰা কোনোবা অচিন সুন্দৰীয়ে (সুন্দৰীয়ে হ’ব চাগৈ, গুগুলত কাম কৰে যেতিয়া! ) “টাৰ্ণ লেফ্ট“, “টাৰ্ন ৰাইট“ কৈ আছে৷ এবাৰ “টাৰ্ণ লেফ্ট“ বোলোতে বাওঁফালে গাড়ী সুমুৱাই দিয়াত দেখে সেইটো পথৰ মূৰত ডাঙৰ পুখুৰী এটাহে আছে৷ গৰুৱে পানী খাবলৈ অহা-যোৱা কৰি হ’বলা ৰাস্তা এটাৰ সৃষ্টি কৰি পেলাইছিল৷ ভাগ্যে তাই ৰাস্তাটো খলা-বমা দেখি গাড়ী লাহে লাহে চলাইছিল বাবে পুখুৰীত গাড়ীৰে সৈতে জলকেলি কৰাৰ পৰা বাছিল৷ ঠেক ৰাস্তাটোত সাতবাৰ  ’N’ turn লৈ তাই পুনৰ মূল ৰাস্তাত উঠিলগৈ৷

মূল পথত উঠাৰ লগে লগে গুগুল ভণ্টিয়ে “ইউ আৰ গয়িং ইন দা ৰাইট ডাইৰেকচ্যন“ বুলি সঁকিয়াই দিলে৷ সকাহ পাই তায়ো গাড়ী উৰুৱাই দিলে৷ “টাৰ্ণ লেফ্ট“, “টাৰ্ন ৰাইট“ অনুকৰণ কৰি তাই গৈ আছে৷ এঘণ্টামান যোৱাৰ পাছত গুগুলে কৈ উঠিল “ইউ আৰ ওৱান এণ্ড হাফ আৱাৰ এৱে ফ্ৰম ইয়ৰ ডেষ্টিনেচ্যন“৷  তাই ঘড়ীটো চালে৷ দিনৰ বাৰ বাজিছে৷ ভোকো লাগিছে, পুৱা কাজিয়াৰ কোবত একো খোৱাই নহ’ল৷ চাহ বিস্কুট খোৱাই আছে তাই৷ তেতিয়া মানে তাই “হাইৱেই“ত উঠিছিল৷ ইফালে সিফালে চালে, ক’ৰবাত ধাবা আদিত সোমাই কিবা এটা খাই লোৱাৰ কথাও ভাবিলে৷ কিন্তু পিছ মুহূৰ্ততে মনটো সলালে৷ সোনকালে নগেনৰ ঘৰ পাবগৈ লাগে৷ তাক চাৰপ্ৰাইজ দিব তাই৷ গৈয়ে মাক-দেউতাকক সেৱা কৰিব লাগিব হিন্দী ধাৰাবাহিকবোৰত কৰাৰ দৰে৷ লাজ অকণো কৰিব লাগিব, কথাটো ভাবিয়েই গাল দুখন গৰম গৰম লাগিল তাইৰ৷ আজিৰ পৰা তাই আৰু নগেন এক হ’ল, পৃথিৱীৰ কোনো শক্তিয়ে সিহঁতক পৃথক কৰিব নোৱাৰে৷

কল্পনাৰ সাগৰত উটি-বুৰি থাকোঁতে গুগুল ভণ্টিয়ে কৈ উঠিছিল “টাৰ্ণ ৰাইট“, কিন্ত তাই কথাষাৰ বুজি উঠে মানে নিৰ্দিষ্ট পথটিৰ পৰা বেচ কিছুদূৰ আগুৱাই গ’ল৷ কি কৰো, কি নকৰো ভাবি নাপাই কাষলৈ নি গাড়ীখন ৰখালে তাই, কি কৰিব ভাবি থাকোঁতে তীব্ৰবেগী গাড়ী কিছুমানে তাইৰ সৰু গাড়ীখনত কঁপনি উঠাই পাৰ হৈ গ’ল৷ সেয়ে গাড়ীখন ডিভাইদাৰৰ এইপাৰেই ঘূৰাই নিয়াটো তাইৰ দৰে স্মাৰ্ট ছোৱালীৰ কাম নহ’ব বুলি ভাবি তাই আগুৱাই গ’ল৷ ক’ৰবাত ঘূৰাই, পিছুৱাই আহি সেই নিৰ্দিষ্ট পথেৰে সোমোৱাৰ সিদ্ধান্ত লৈ তাই চাৰি কিলোমিটাৰ আগুৱাই গৈ U turn লৈ কিছুদূৰ উভতি আহি আন এটা U turn লৈ আগুৱাই গৈ থাকিল৷ অলপ আগতে এৰি থৈ যোৱা পথটিৰ দৰে পথ এটা দেখি তাত গাড়ী সুমুৱাই দিলে আৰু লগে লগে গুগুল ভণ্টিয়ে কৈ উঠিল “ইউ আৰ গয়িং  ইন দা ৰাইট ডাইৰেকচ্যন“৷ আত্মবিশ্বাস বাঢ়িল তাইৰ, মাকে এনেই সৰুৰে পৰা তাইৰ মগজ কম বুলি মানুহৰ আগত বদনাম কৰি থাকে!  মাকৰ প্ৰতি অভিমানেৰে ভৰি  পৰিল মনটো তাইৰ৷ তাইক যে কেতিয়াও অকণো নুবুজিলে! নহ’লে আজি এনেকৈ তাই…! বাওঁহাতখনেৰে কাষৰ চিটৰ পৰা ৰুমালখন খেপিয়াই আনি সেমেকি পৰা নাকটো মোহাৰি উজায় ল’লে তাই৷ দুখ লাগিলে তাইৰ চকুতকৈ নাকৰ পানী আগতে ওলায়৷

“ইউ আৰ টু এণ্ড হাফ আৱাৰ এৱে ফ্ৰম ইয়ৰ ডেষ্টিনেচ্যন“ বুি শুনি তাইৰ ভোকটো এইবাৰ বৰ জোৰেৰে লাগিল৷ ধেইত! এক বাজিল, কিবা এটা খাই লোৱা যাওক, নহলে মুখখন শুকাই টেটেৰা মাৰিলে গাঁৱৰ মানুহে কি বুলি ক’ব তাইক? ক’ব “হেণ্ডচাম“ হোজা ল’ৰাটোক তাই ফঁচালে! কিছুদূৰ আগুৱাই গৈ তাই সৰু ধুনীয়া চহৰ এখনত সোমাল৷ নগাঁও চহৰ! ধুনীয়া! সেউজীয়া৷ নগেনৰ গাওঁখন মৰিগাঁও জিলাত আছিল৷ ওচৰেই কিজানি৷

তাই লিপষ্টিক অকণ আৰু সানি লৈ চুলিখিনি আঙুলিৰে ঠিক কৰি ৰেষ্টুৰেণ্ট এখনত সোমাল৷ গুগুলে কিবা কৈ আছিল যদিও তাই ৱাটচএপটোহে চাবলৈ  জিপিএচ টো অফ কৰিলে আৰু সাতটা গ্ৰুপৰ মেচেজ চাই তাই “ডেটা“ অফ কৰি থ’লে৷ চেল্ফি দুখনমান ল’ব লাগিব৷ গোটেইবোৰ টেবুল ফুল হৈ আছে,  কোনোবাখনত প্ৰেমিক-প্ৰেমিকা বহি প্ৰেমালাপত ব্যস্ত৷ এখন টেবুলত এজনী তাইৰ সমানে ছোৱালী বহি আছে৷  তাই লাহেকৈ সেইখন টেবুলৰ চকী এখন টানি সিজনী ছোৱালীৰ সন্মুখতে বহিলগৈ৷ সিজনী ছোৱালীয়ে তাইৰ ফালে চোৱাই নাই, পুৰণা মোবাইল এটাত থৰ লাগি কিবা চাই আছে৷  ওঁঠযোৰ সামান্য বেঁকা কৰি ৰসিকাইও তাইৰ নতুন মোবাইলটো উলিয়াই আনি কিবা কিবি চাবলৈ ধৰোতেই তাইক পানী আৰু মেন্যুখন দিবলৈ অহা ৱেইটাৰজনৰ চিঞৰত দুইজনী চক খাই উঠিল৷

-হাৰে! ! ৰাণীমা বাইদেউ! আপোনাৰ ’জুড়ৱা বেহেন’ক লৈ আনিছে ন?
দুইজনীয়ে তাৰ ফালে আচৰিত হৈ চালে৷
-কি কৈছা? সিজনী ছোৱালীয়ে সুধিলে৷
-হাৰে! এইয়া আপোনাৰ যঁজা ভণ্টি ন?
ৰসিকাই সিজনীলৈ, আৰু সিজনীয়ে ৰসিকালৈ আচৰিত হৈ চালে৷

ৰসিকা ঘৰত নাথাকিলে এঞ্জেল নেউলীয়ে ভালেই পায়৷  বুঢ়ীজনীক ভাত থালি সিজাই খুৱাই ল’লেই তাই আজৰি৷ দুপৰীয়া সময়কণ তাইৰ বৰ প্ৰিয়, কাৰণ এইখিনি সময়তে তাইৰ বয়ফ্ৰেণ্ড “দাদা বুলি নামাতিবা প্লিজ“ অনলাইন হয় ফেচবুকত৷ সি হোটেল এখনৰ মালিক চহৰৰ৷ তায়ো বেটী কম নহয়, ৰসিকা ঘৰত নাথাকিলে তাইৰ কোঠাত কাপোৰ জাপিবলৈ গৈ তাইৰ কাপোৰ পিন্ধি চেল্ফি তুলি নিজৰ ফেচবুক প্ৰফাইলত দি থাকে৷ মাজে মাজে তাইৰ গাড়ীখনতো আউজি ফটো দিছে৷ তাই বয়ফ্ৰেণ্ডক কোৱা নাই তাই যে আচলতে বনকৰা ছোৱালীহে৷ কিনো দৰকাৰ!

ভাতখোৱা বাচনকেইটা মাজি থাকোঁতেই মোবাইলৰ ’ ন’টিফিকেচন’ৰ শব্দত তাই হাতখন ধুই, টাৱেলখনত মচি মোবাইলটো চালে৷ “দাদা বুলি নামাতিবা প্লিজ is live now“ বুলি অহা ন’ঠটিফিকেচন দেখি তাই বাচন তাতে এৰি দৌৰি নিজৰ কোঠাত সোমালগৈ৷ বিছনাত পেট পেলাই ভৰিদুখ শূন্যত নচুৱাই তাই মোবাইলৰ স্ক্ৰীণত চকু দিলে, দুজনী ছোৱালী কান্ধত ধৰা-ধৰিকৈ বহি কান্দি আছে,  মাজে মাজে দুয়ো কান্দি কান্দি কিবা কথা পাতে, ইজনীয়ে সিজনীৰ চকুপানী মচি দিয়ে৷

“ই….য়ে….এ..এ! ! এইজনী দেখোন আমাৰ ৰসিকা বাইদেউ! ইয়ে…..এ..এ….. এয়া দেখোন দুজনী ৰসিকা বাইদেউ! “ তাইৰ মেলা মুখ মেলাতে থাকিল৷ হঠাতে হুচ অহা মানুহৰ নিচিনা নেউলী সুৰমায়াৰ কোঠালৈ গ’ল আৰু নাক বজাই শুই থকা সুৰমায়াক হেঁচুকি জগুৱাই দিলে৷ কেঁচা টোপনিৰ পৰা সাৰ পাই ধৰ মৰাই উঠি বহিল সুৰমায়া আৰু একো বুজি নোপোৱাৰ দৰে এঞ্জেল নেউলীলৈ চালে৷
-খুৰী চাওক, দুজনী ৰসিকা বাইদেউ
সুৰমায়াই মোবাইলটো লৈ চাই আকৌ হঠাৎ ৰাউচি জুৰি কান্দিবলৈ ধৰিলে৷ এপাকত মোবাইলটো থপিয়াই  বুকুতে সোমাৱাই ল’লে৷ সুৰমায়াৰ মানুহজনো আহি কাষতে বহিলহি, তাই আকৌ কি কাৰণত কান্দিছে ধৰিব নোৱাৰি!

-হেৰি, চাওঁক! ভগবানে মোৰ প্ৰাৰ্থনা শুনিলে৷ আমাৰ হেৰোৱা ছোৱালীজনী ভগবানে আমাক ঘূৰাই দিলে৷ মানুহজনে  ভিডিঅটো চালে, হয়তো একেবাৰে ৰসিকাৰ দৰে ছোৱালী এজনী তাইৰ লগত ৰেষ্টুৰেণ্ট এখনত বহি আছে৷ এইজনী ৰসিকাৰ হেৰুৱা যঁমজ ভগ্নী৷ তেওঁ ল’ৰাল’ৰিকৈ জীয়েকলৈ ফোন লগালে বোলে সোনকালে দুইজনী ঘৰলৈ ঘূৰি আহ৷

তাৰ পাছৰ ঘটনা তেনেই চমু৷

গধূলিলৈ দুইজনী ’দাদা বুলি নামাতিবা প্লিজ’ নামৰ দুই যমজ ভগ্নীক একেলগে প্ৰত্যক্ষ কৰা ৱেইটাৰজনৰ সৈতে ৰসিকাহঁতৰ ঘৰলৈ ঘূৰি আহিল৷ ৰসিকাহঁতৰ চাৰি বছৰ বয়সত খানাপাৰাৰ পশু চিকিৎসালয়ৰ খেলপথাৰত চাৰ্কাছ চাবলৈ গৈ দুই যঁমজ ভগ্নী ৰসিকা আৰু ৰাণীমাৰ ৰাণীমাক হেৰুৱাই থৈ অহা ঘটনাটো কান্দি কান্দি আকৌ মনত পেলালে সুৰমায়াই৷ ৰাণীমাক বুকুত সুমুৱাই মৰম কৰি থকা সুৰমায়াক ৰসিকাই ক’লে –

-যি হৈছে অকল নগেনৰ কাৰণে হৈছে মা৷ এইবাৰ মোক নগেনলৈ বিয়া দিবই লাগিব

“মোৰ কাৰণে একো হোৱা নাই ৰসিকা“- কাৰোবাৰ গহীন মাত এটা শুনি সকলোৱে পাছলৈ ঘূৰি চালে৷ সুদৰ্শন ডেকা এজন থিয় হৈ আছে, হাতত বহল কিবা এখন ৰঙীন কাগজেৰে মেৰিয়াই লৈ আহিছে৷ কাষ চাপি যোৱা ৰসিকাক গুৰুত্ব নিদি নগেন সুৰমায়াৰ কাষলৈ গৈ ভৰিৰ ওচৰতে বহিল, হাতত থকা বস্তুটো সুৰমায়াৰ কোলাত দি ক’লে-

– মা, যি হৈছে গুগুল মেপৰ কাৰণে হৈছে৷ আজি যদি ৰসিকাই মেপৰ সহায় লৈ মোক বিচাৰি নগলেহয় তেনেহলে গুগুলে কেতিয়াও সঠিক পথ দেখুৱাই তাইক মোৰ খুলশালীজনীৰ কাষলৈ লৈ যাব নোৱাৰিলেহয়৷ গতিকে অল ক্ৰেডিট গৌজ টু গুগুল মেপ!
-সেইটো কিনো?

নগেনে সুৰমায়াৰ হাতৰ পৰা ৰঙীন বস্তুটো লৈ কাগজখন ফালি পেলালে৷  সকলোৱে দেখিলে গুগুল মেপৰ “আইকন“টোৰ ডাঙৰ ছবি এখন৷
-ৰসিকাৰ পৰা সকলো গম পোৱাৰ লগে লগে এইটো ডাউলোড কৰি মই লগে লগে বন্ধাবলৈ দি হোৱাৰ লগে লগে লৈ গুচি আহিলো৷
-আজিৰ পৰা গুগুল মেপ মোৰ ভগৱান৷ হেৰি ৰচিকাৰ বাপেক, যাওকছোন ফটোখন গোঁসাই ঘৰত লগাই দিয়কগৈ! বোপাই তুমি মোৰ লক্ষ্মী জোঁৱাই! মূৰত হাত থৈ আশীষ দিলে সুৰমায়াই নগেনক৷

’দাদা বুলি নামাতিবা প্লিজ’এ সকলোৱে শুনাকৈ ডাঙৰকৈ ক’লে,
-ইচ খুছী মেই এক চেল্ফি ত’ বনতা হ্যেই! “

এঞ্জেল নেউলীকে আদি কৰি সকলো অহাকৈ চেল্ফি তুলিলে সি “ক্লিক! “ “ক্লিক! ! “ “ক্লিক! ! ! “■■